Vannacht gedicht geschreven
op de stenen voor Gent-Sint-Pieters.
Twee pakjes krijt.
Maar -als het niet regent-
staat het er nog wel even.
Liefste, wat al wegen om tot bij een kus te komen,
wat al zwerfzieke eenzaamheid tot ik bij je ben!
De eenzame treinen blijven rijden met de regen.
In Taltal is de lente nog lang niet ontloken.
Maar jij en ik, liefste, wij horen tezamen,
tezamen van kleren tot wortels,
tezamen in herfst, in water, in heupen,
tot alleen jij, alleen ik bestaat, tezamen.
Stel je voor hoeveel stenen de stroom mee moest voeren,
om de monding van het water van Boroa te maken.
Stel je voor hoe, door landen en treinen gescheiden,
wij tweeën gewoon van elkaar moesten houden,
versmolten met allen, met mannen en vrouwen,
met de aarde die anjers laat wortelen en wassen.
P. Neruda
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten