Bedenking

Ik zou graag hebben dat al deze acties iets zinloos in zich hebben. Dit is geen liefdesverklaring aan één persoon in het bijzonder. Dit is een liefdesverklaring omwille van de liefdesverklaring. Dit is een project, een zoektocht naar romantiek en wat dat vandaag betekent. In vroeger tijden werden meisjes het hof gemaakt door een vrijer. Deze probeerde haar van zijn eeuwige liefde te overtuigen. Kwam het tot een live-ontmoeting moest daar altijd een chaperone bij zijn. Gek dat zo'n afstandelijkheid net veel meer ontboezemingen inhield. Vandaag - zo lijkt mij op te vallen - wordt er niets meer ontboezemd. Mensen willen vooral zeker zijn van de ander vooraleer ze hun hart aan de voeten gooien van hun beminde. En eenmaal binnen een relatie is er niet zoveel nood meer aan uitingen van liefde. De geliefde is immers al veroverd. Waarom zijn wij zo bang voor liefdesverklaringen? Waarom worden wij onwennig bij uitingen van liefde? Waarom kan een mens niet graag zien zonder daarvan iets terug te verwachten? Wat heeft een 'ik zie je graag' nog aan kracht wanneer die aan niemand in het bijzonder gericht is? Welke waarde heeft een serenade nog? Ik wil één maand lang elke dag een ander deeltje van romantiek gebruiken, omdraaien, onder de loep leggen en uitproberen. Mij gaat het vooral om de uitvoering op zich, de arbeid die erbij hoort, de reacties van mensen. En ook om de zinloosheid ervan.